ELBETTE...

Sevgili blog,
Öyle zor ki canından çok sevdiğin birini günlerce hastanede bırakmak.
Onun hastalığının geçmesi için nefes aldığın her saniye dua etmek.
Ufacık bir düzelmede binlerce kere şükretmek...
Çok zor blog..
Çok zor...
Hastaneden kurtulduk.
Geride kalan 3 gün bütün duyguları aynı anda hem de çok yoğun bir biçimde yaşadım.
Üzüldüm (en sık hissettiğim)
Kızdım hatta öfkelendim...
Birilerini gözümü kırpmadan dövebilecek kadar çok öfkelendim.
Ağladım,hıçkırarak ağladım...
Sonra umutlandım.
Sevindim.
Ve en sonunda her şeyi geride bırakıp şükrettim.
Son günlerde ben çok değiştim.
Şükretmenin ne kadar önemli olduğunun farkına  vardım.
Hayatımızın,bedenimizin,ruhumuzun kısaca kendimizin ne kadar narin olduğunu anladım.
Zor bir dersle.
Değiştik blog işte...